| چکیده: وضعيت ملالت آور و کسالت بار مدارس، سياستگذاري براي افزايش شادي و نشاط را ناگزير کرده است. نظام آموزشي نيز ايجاد مدارس شاد و با نشاط را جز اهداف خود معرفي مي کند. در مقاله حاضر استدلال مي شود نظام آموزشي براي تحقق اين هدف چه سياست هايي را در پيش گرفته است. براي گرد آوري داده ها از اسناد رسمي موجود و مصاحبه هاي نيم ساخت يافته و براي تحليل داده ها از تحليل محتواي کيفي استفاده شده است. يافته ها حاکي از آن است که در ساختار معنايي نظام آموزشي، شادي يکي از عواطف خنثي بشري است که در نتيجه انتخاب انسان مي تواند وسيله اي براي نيل به کمال و يا مانعي بر سر راه آن باشد. از همين جا با دوگانگي در معنا مواجهيم که دو نوعِ متفاوت سياستگذاري را طلب مي کند. در اين دوگانگي شادي سالم يا شادي روحي (که در اين ساختار معنايي، نشاط ناميده مي شود) در برابر شادي ناسالم يا شادي جسماني قرار مي گيرد. نظام آموزشي در مقام اجرا، براي مقابله با شادي ناسالم، سازوکارهاي مختلف طرد، سرکوب و توبيخ را به کار گرفته است، اين در حاليست که براي شادي سالم، برنامه اجرايي مشخصي ارائه نکرده است. در اين مقاله استدلال شده است که يک دليل اين بي توجهي، نگاه انتزاعي و ناملموس به مقوله نشاط در ميان دانش آموزان است. |
درباره این سایت